Jezu jak ona cierpi…

 Od Autorki 

Ok moi mili . Strasznie mi Smutno że nikt nawet nie skomentował ostatniego Bonusu. Chcę zaznaczyć iż było mi strasznie przykro z tego powodu jednak mimo wszystko dodaje nowy rozdział. Mam nadzieję że wam się spodoba . Pozdrawiam .

 Co do konkursu to chyba na razie nie będę realizować tego co miałam zamiar przekładam to na wakacje .

15

Gdy przychodzi niespodziewane…Nie jednak przychodzi i nic nie zmienia.

Młody Malfoy już od rana krzątał się po ciemnym pokoju. Musiał wszystko dokładnie przygotować. Wszystko zaplanować. Jednym ruchem różdżki rozświetlił salę. Było to duże, owalne pomieszczenie, bez okien i mebli. Na samym środku stało duże drewniane krzesło, a obok w dużej odległości - tak by owa postać siedząca na krześle nie mogła jej dosięgnąć - stała szafeczka. Znajdowała się na niej masa eliksirów o różnych kolorach, kształtach, esencjach, o różnym przeznaczeniu. Jednak dla blondyna liczyły się tylko trzy buteleczki. Jedna była obślizgło zielona i śmierdziała , druga posiadała żółtą barwę i podrażniała nos swym ostrym zapachem, a trzecia była srebrna o całkiem miłym zapachu kwiatów. Westchnął głęboko i podszedł do nieprzytomnej dziewczyny. Posadził ją na krześle i przywiązał niewidzialnymi linami. Nagle drzwi otworzyły się z trzaskiem.

- Malfoy, co robisz?! - Krzyknął brat brunetki.

- Pomagam jej Logan. O widzę, że wszyscy przyszliście. – Uśmiechnął się szyderczo.

- Leczysz? - Rudowłosa dziewczyna wyjęła różdżkę i skierowała ją w stronę blondyna. Chwilę potem zawtórowała jej Luiza.

- Uspokójcie się! Patrzcie… – To mówiąc otworzył małą torebkę, wysypując przezroczyste płyny * , strzykawki , Vectum i inne niezbędne odczynniki.

Wszyscy patrzyli na to szeroko otwartymi oczyma.

- Jak..... - zaczęła Megan.

- Dowiedziałem się niedawno... Znalazłem sposób... jedyny. Więc jak nie chcecie mnie zabić to siadajcie na tyłkach i bądźcie cicho. – Warknął i wyczarował wszystkim po takim samym twardym krześle.

- Ty wredny bracie. – Mruknęła blondynka, wskazując na twarde taborety. Ten tylko uśmiechnął się smutno i wlał w dziewczynę zielony eliksir. Zaraz po tym po sali rozległ się krzyk pełen bólu i rozpaczy.

- TO JĄ BOLI! - Krzyknęła zła Luiza.

- Musi… Czyści jej żyły, a nie udrożnia jak do gówno. – Szczupłym palcem pokazał jeden z flakoników leżących na podłodze.

- To Vectum. Czytałem o tym. – Przewrócił oczyma, widząc niedowierzające miny rówieśników. – Pisało tam, że osoba zażywająca narkotyki, w szczególności Vectum - jeśli jest czarodziejem - będzie czuła działanie narkotyku, jednak nie uszkodzi to jej ciała. Zazwyczaj podają to w Mungu czarodziejom chorym na Fonotomie**.

Nie mógłbym o tym nie czytać. - Pomyślał zły.

Jezu jak ona cierpi… - Popatrzył smutnym wzrokiem na brunetkę . Miał ochotę przejąć na siebie ten ból, jednak wiedział, że nie może. Po 10 minutach usłyszeli jak ktoś rozwala drzwi. Do sali wszedł wściekły Voldemort... i zdębiał .

- Co tu się dzie... - jednak nie dokończył, bo jego wzrok padł na narkotyki leżące na podłodze.

- Czy ona...

- Tak Ojcze. - Odezwał się Logan .

- Draco to odkrył i znalazł sposób na wyleczenie jej. Właśnie przechodzi fazę I.

- No cóż... skoro tak, to nie zostaje mi nic innego jak was pilnować i czekać na efekty. I oczywiście Pan Malfoy zostanie wynagrodzony.

- Nie trzeba Panie. – Mruknął blondyn, nie odrywając zatroskanego wzroku od brunetki. Jednak Czarny Pan już nic nie powiedział tylko wyczarował sobie krzesło i na nim zasiadł. Po godzinie słuchania wrzasków Hermiony, Draco wlał w nią żółty eliksir. Tym razem znowu rozległ się jej krzyk. Dziewczyna zaklinała się na wszystko już nigdy nic nie weźmie.

Jednak blondyn był nieustępliwy i choć serce mu się krajało, patrząc na zalaną łzami bólu dziewczynę swojego serca , był nieustępliwy. Po następnej godzinie, w której był bliski przerwania tego koszmaru, wlał w nią srebrny eliksir. Jednak tym razem nie krzyczała. Bezwładna upadła na podłogę.

- Co jej jest?

- Zemdlała z wycieńczenia. - Nie patrząc na swojego Pana, blondyn wziął ją na ręce i wyniósł z sali.

- Gdzie idziesz? - Krzyknęła za nim siostra.

- Jak to gdzie? Musi to odespać! Ja też. - I nie zwracając uwagi na zdziwione miny nastolatków i tajemniczy uśmiech Voldemorta, odszedł.

* przezroczyste płyny – narkotyki czarodziei mają przezroczysty kolor.

** Fanatopia- Choroba, w której części ciała obumierają. ( wymyślona przez autorkę )

***

Obudziła się i od razu poczuła jakby ktoś zrzucił z niej wielki ciężar. Otworzyła ciężkie powieki i usiadła na swoim łóżku.

- Wiedziałem, że tobie nie można ufać Granger – Usłyszała po chwili syk przy swoim uchu. Wystraszona podskoczyła i odwróciła głowę, napotykając parę stalowych tęczówek. Poczuła jak ciepło rozlewa się po jej ciele.

- Draco… - szepnęła i pogłaskała go po policzku. Nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się leciutko. Tak lubiła gdy był blisko.

Zdziwiony chłopak stanął jak porażony piorunem. Patrzył w jej piękne, brązowe oczy, nie mogąc odwrócić od niej wzroku

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś uzależniona od prochów? - Odsunął się od niej, odzyskując koncentrację. Przypomniał sobie to, co wmawiał sobie przez ostatnie 2 tygodnie: Hermiona=ZAJĘTA=NIGDY TWOJA!

- Słuchaj....ja...

- Pomogłem Ci. Teraz już nie poczujesz głodu, jednak musisz zachować kontrolę, dobrze? I nie pytaj jak. Znalazłem pomoc. Ktoś był mi winien przysługę... - Popatrzyła na niego i westchnęła. Odsunął się, a to znaczyło tylko jedno. Uważa ją za nic nie wartą ćpunkę.

- Dziękuję naprawdę. A teraz prosze wyjdź. – Nawet nie protestował . Wyszedł, bo jeszcze chwila, a złamałby swoje postanowienie. Po jego wyjściu rozpłakała się na dobre. Chciała mu powiedzieć jak go kocha, a on po prostu wykonał jej polecenie. Nie zdał testu.

***

Wszyscy jedli niedzielne śniadanie. Za niecały tydzień mieli jechać do szkoły. Siódmy rok nauki w Hogwarcie.

- Przydałoby się jechać na Pokątną. – Zagadnął Angelo.

Hermiona jęknęła w duchu. Nie chciała, aby on przyjeżdżał. Nie chciała go widzieć. Przed wszystkimi udawała wielce zakochaną, jednak w środku cierpiała. Draco co prawda przestał spotykać się z innymi kobietami, ale ją bolała nieco inna sprawa - on jej nie chciał. Prawda była taka, że unikała wszystkich jak tylko mogła. Nawet Angelo, a Draco już w szczególności. Podziękowała mu później jeszcze raz i od tej pory po prostu widywała go na posiłkach.

- Tak, wypadałoby – odezwał się Tom. Popatrzył na każdego z nastolatków.

Megan siedziała z zaciśniętymi ustami.

Luiza patrzyła z obrazą na Angelo, nawet nie próbując jej ukryć.

Ginny patrzyła na Hermionę z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Draco miał minę, jakby ktoś go walnął mugolskim czajnikiem.

Loise, ohh on po prostu był wściekły. Jego oczy błyszczały czerwienią jak u ojca, a twarz wykrzywiona była w pogardzie dla czerwonowłosego.

A jego córka... ona siedziała nieruchomo, wyglądając tak, jakby się miała zaraz popłakać.

- No, dzieciaki! – Udał, że nic nie zauważył. – Snape was odprowadzi - Czarnowłosy mężczyzna z haczykowatym nosem pokiwał głową – i odbierze załóżmy o... 16. Dobrej zabawy. - Hermiona nic nie powiedziała tylko odeszła bez słowa od stołu i skierowała się do pokoju. Tam gdy tylko drzwi się za nią zamknęły wybuchła płaczem. Malfoy nie był lepszy. Jak tylko zobaczył, że jego Pan zakończył mówić, odszedł nie oglądając się za siebie. Nikt już się nie dziwił. Każdy po cichu liczył, że któreś powie w końcu co się dzieje, jednak nawet się na to nie zapowiadało. Gdy chłopak wszedł do pokoju, jak zawsze szybkim łykiem pociągną ze szklaneczki.

Nie mógł patrzeć jak ona się męczy. Chciałby, żeby mu powiedziała dlaczego jest taka smutna, przygnębiona. Ale ona, gdy tylko chciał z nią porozmawiać, ze łzami w oczach wywalała go z pokoju. Może to on coś zrobił, a może cierpi przez Angelo? Ale rozmawiał z nim. Co prawda pod Veritaserus, a później wykasował mu pamięć, ale rozmawiał. I z tego wynikało, że byli szczęśliwi. Nagle z trzaskiem otworzyły się drzwi...